هر امر خرافی به نام دین، تنها موجب استهزاء صاحب آن نمی‌شود، بلکه به اصل و اساس دین ضربه می‌زند و آن را مورد مضحکه این و آن قرار می‌دهد.
گاهی کلیپ‌هایی از ارباب عمایم یا مداحان دستاربند در فضاهای مجازی به نمایش گذارده می‌شود که بسی مایه شگفتی است!
در اینجا سخنی کوتاه با متولّیانی دارم که این‌گونه محصولات، از بوستان آفت‌زده‌ی آنان نشأت می‌گیرد:
1. آیا نباید این‌گونه خرافه‌پردازی‌ها را ریشه‌یابی کرد؟!
2. به راستی متولیان این امور کیانند؟!
3. راهکار مبارزه با خرافاتی که صبغه‌ی دینی پیدا کرده‌اند چیست؟!
4. منابع این خرافه‌پردازی‌ها چرا به طور جدّی نقد نمی‌شوند؟!
5. آیا مبلّغان دینی، آموزش‌های لازم را می‌بینند تا خود به خرافه‌پردازی نیفتند؟!
6. آیا راه و روش تشخیص حدیث درست از نادرست به مبلّغان آموخته می‌شود که منبر وتریبون جمعه و جماعت را به آنان واگذار می‌کنند؟!
7. کافی است در همین حوزه علمیه قم چندباری پای منبرها در بیوت مراجع بنشینی تا بدانی چه ترّهاتی روی منبر در حضور مرجع تقلید گفته می شود؟! که با تأیید ضمنی او هم حمل بر صحت می‌شود و دهان به دهان نقل می‌گردد و در عوام اعتقاد به وجود می‌آورد؟!
8. آیا به طلاب آموزش‌های لازم را داده‌اند که در جمع، به صورت مستند و با ارائه یادداشت بر اساس مطالعه و تحقیق سخن بگویند و به حافظه تکیه نکنند و از این شاخه به آن شاخه نپرند؟!
9. آقای دکتر سید علی موسوی گرمارودی به اینجانب گفتند: در همایش فردوسی‌شناسی به آمریکا برای سخنرانی دعوت شده بودم. وقتی که در جلسه با دکتر احمد مهدوی دامغانی ملاقات کردم، او به من گفت: آقای گرمارودی! اگر در این‌گونه همایش‌ها بدون یادداشت پشت تریبون بروی و به حافظه تکیه کنی و ببافی، تو را متهم به بی‌سوادی و وراجی می‌کنند و جلسه را هم ترک می‌گویند! اینجا ایران نیست که بدون یادداشت به منبر بروی و هرچه را از متفرقات، هوس کردی به خورد مستمعین بدهی! اینجا مجلس روضه نیست! همایش تحقیق است و اگر بدون یادداشت پشت تریبون بروی آبروی خود و ایرانی‌ها را می‌بری هرچند تسلط و اشراف بر موضوع داشته باشی!
بنابراین مادام که در شیوه‌ها و روش‌ها وشرایط تبلیغ و مبلّغ، به سبک و سیاق عامیانه و پوپولیستی و مداحانه باشیم، کار بر همین منوال خواهد بود که داریم می‌بینیم!
هر امر خلاف و خرافه‌ای که علناً در رسانه‌ها از سوی کسی اعلام می‌شود، پادزهر آن در صورتی مؤثر واقع می‌شود که محکوم کردنش هم علنی و از طریق رسانه‌ها باشد. وگرنه به صورت بیخ گوشی تذکر دادن فایده‌ای نخواهد داشت. و هر امر خرافی به نام دین، تنها موجب استهزاء صاحب آن نمی‌شود، بلکه به اصل و اساس دین ضربه می‌زند و آن را مورد مضحکه این و آن قرار می‌دهد. امامان‌معصوم(ع) هرگز تملق‌ها و تمجیدهای گزاف را تحمل نمی‌کردند و بلافاصله شخصاً تذکر می‌دادند.
استاد محمدعلی کوشا
